Bu yıl, Çanakkale Zaferi’nin olduğu hafta ve sonrası da benim açımdan hayli yoğun geçti. Bir televizyon’da ( Kanal 24 ) programa katıldım, bir radyoya ( Radyo 15 ) telefonla canlı bağlantıda konuştum. Çeşitli kuruluş ve derneklerde konferanslar verdim.
Konferansları beğenen de oldu beğenmeyen de. Sebebi sanırım belli. İnsanımız “Çanakkale Konferansı” denince kahramanlık öyküleri, menkıbeler dinlemek istiyor. Şu ana kadar da Çanakkale’yi anlatanlar da bu yönünü daha çok vurgulamış. Oysa ben her konuşmamın başında da belirttiğim gibi kişisel kahramanlık öykülerinden ziyade savaşın az bilinen ve tartışılan noktalarına daha çok ağırlık veriyorum.
Dinleyicilerin düşüncelerine tabiki saygılı olmak gerekli. Ama yanlış olduğu açık seçik ispatlanmış, “bulut aldı İngiliz birliğini götürdü” gibi menkıbelerin doğru olmadığını açıkladığımızda aldığımız tepkiler düşündürücü. Neyse bunu başka bir yazıda ele alalım.
En önemli , çok heyecanlandığım konferanslarımdan birini 21.3.2007’de Alibeyköy Lisesinde verdim .Lise geçtiğimiz yıllarda iki kez sel sularının ortasında kalmıştı. O kâbus gibi sel felaketinin gazetelerdeki fotoğrafları hep aklımdaydı. Değerli dostum Fatih Güldal’ın konferans ricası üzerine Alibeyköy Lisesi’ne işte bu duygularla gittim. Son derece sıcak karşılayan müdür bey , o günlerde nasıl öğretmen ve öğrencileriyle birlikte okulu yeniden ayağa kaldırdıklarını anlattı. Gerçekten de son derece modern görünümlü, bakımlı, öğretmen ve öğrencileriyle pırıl pırıl bir lise haline gelmiş Alibeyköy Lisesi. Konuşma da benim açımdan son derece verimli geçti. Gençlerimizin Çanakkale ve 1. Dünya Savaşı’nın nedenlerine ,seyrine , sonuçlarına dair yakın ilgisi çok sevindiriciydi.
Bu vesileyle başta Okul Müdürü Mehmet Bağcı Bey , Tarih Öğretmeni değerli arkadaşım Fatih Güldal olmak üzere tüm öğretmen ve öğrencilerine çok teşekkür ediyorum.
 |  |